Vandaag met een steen op mijn maag opgestaan. Schuldgevoel. Jawel heus lekker gewandeld met Sereno en zijn vriendjes.
Sereno vermaakt zich prima.
Lekker water uit de plas drinken.
Even dolle 5 minuten.
Maar ik zit met zo een groot schuldgevoel; wat ik ook probeer tot de landelijke krant aan toe tot al een jaar betaalde advertenties zetten..... ik kan gewoon geen baasjes voor Sereno vinden. Normaal zou je zo een hond zelf adopteren zoals ik al diverse malen eerder gedaan heb, maar hoewel Sereno het hier beter heeft dan in het asiel vindt hij al die roedelwisselingen niet prettig en ik wil niet stoppen met opvangen want dat is nu net 1 van de weinige dingen die ik nog kan.
Juist omdat ik zo veel van Sereno houd, hoop ik elke dag weer op een wonder dat er zich iemand meldt die net zoveel van hem wil houden als ik en die heerlijk met hem knuffelt en net zo blij wordt als ik als hij aan komt rennen. Hij verdient zo dat gouden mandje. Ik voel me niet schuldig dat ik hem in opvang heb laten komen, wel dat het me in 2 jaar nog steeds niet gelukt is een passend plekje voor hem te vinden.
Ja, zo jammer dat hij niet gezien wordt door de juiste mensen. Het leven, het lot is vaak niet eerlijk. Doorgaan in het besef dat hij een mooi leven heeft en liefde krijgt (ook al zijn de roedelwisselingen moeilijk) en in de hoop dat het op een dag lukt. En doorgaan met het zegenrijke opvangen, voor de dieren en jezelf. Dirkje
BeantwoordenVerwijderenGelukkig is hij gelukkig dus dat verzacht toch zijn lange wachten wel een beetje. Ik blijf duimen voor dit manneke hoor. En wie weet valt er nog es iemand die een ander hondje via jou adopteerd door Sereno gewoon te zien. Aaitjes/groetjes, Wout
BeantwoordenVerwijderen