lente maar zo koud

Vandaag een heerlijk lentezonnetje maar het grasveld is hard bevroren en mijn vingertjes worden zo koud buiten dus maar kort gespeeld met de honden.
De ballenjongens vermaken zich prima.
Esmée dook in elkaar als je wat gooide en vond mijn stok eng. Inmiddels kijkt ze niet meer naar de wandelstok en rent ze enthousiast mee als er gerend wordt achter een bal en ze begint ook zelf steeds meer met speeltjes te spelen.
En de ballengooistok boezemt haar geen angst meer in zoals jullie zien. Prachtig als je ziet hoe een hondje opbloeit.
Whoopi nog even onder handen genomen zodat haar prachtige ogen weer te zien zijn. Het lijkt me voor haar ook prettiger om niet tegen een bossage haren aan te kijken maar helaas denkt Whoopi daar anders over en het is dan ook niet makkelijk om even die neus bij te knippen, want je hebt toch een schaar in je handen vlakbij die oogjes. In april zal ik haar dan helemaal kortwieken. Het is toch moeilijk voor te stellen dat ze er bijna niet meer was want ze zat in het dodingstation van Los Barrios. Afgedankt met maar dagen de tijd om gered te worden voor ze ingeslapen zou worden. Dat was in 2007. Nu de crisis zo groot is en veel Spanjaarden hun baan en huis verliezen komen er nog meer honden dan ooit in de dodingcentra terecht met nog minder kans dan ooit op adoptie. De asielen kunnen helaas ook bijna geen honden meer redden omdat er te weinig doorstroom is omdat de adopties naar het buitenland stagneert. Wat helemaal zorgelijk is, is dat zoveel sterilisatie projecten tijdelijk stilstaan omdat er geen donaties meer binnen komen terwijl dat op termijn zo ontzettend belangrijk is in landen in Oost en Zuid Europa. Dat wij mensen de broekriem moeten aanhalen dat is dan maar zo maar het is zo sneu voor de dieren zoals paarden en honden die van mensen afhankelijk zijn. Wat dat betreft hoop ik dat we wereldwijd snel uit de crisis zullen geraken.