Vorig jaar hadden we een vlucht en besloten was om Omi met de 2e kans hondjes mee te laten komen want een transport over de weg was geen optie. Dirkje had haar in een tasje en was onderweg al heel bezorgd of ze er nog wel was. Ook hier een aantal keren een dip gehad dat we dacht nu is het zover. Van "zou ze de kerst halen?" werd het elke maand op de 25e een feestje. Werd het een jaar na de redding uit het dodingstation (21 april) en zelfs haar verjaardag 15 augustus.
En dan is het 25 september 2018 en zijn we gewoon een jaar verder. Omi 1 jaar in Nederland! Wie had dat ooit kunnen denken. Okay Omi is nu bijna blind en loopt heel slecht en heeft last van haar onderrug. Hart was al slecht maar is nu nog slechter. Nieren zijn niet goed en neurologisch is er ook het nodige. Maar ondanks haar kleine wereldje nog steeds kwaliteit van leven.
Omi heeft iets wat ontroerd. Ik ben dankbaar dat Michiel en Dirkje haar lieten komen en dat ik de eer heb voor haar te mogen zorgen.
Dank, Maureen, dat jij de liefdevolle verzorging overnam van Anita, die haar redde uit het dodingsstation, zwaar toegetakeld. Ze heeft een jaar vol zorg en liefde van je gekregen en genoten van van het gras onder haar pootjes en haar neusje in de wind.
BeantwoordenVerwijderenDirkje