Vorige week was Lydia voor de 2e keer in Roden en voor de 2e keer stonden we ons achter de oren te krabben. Lydia onderging het weer super braaf. Bij de echo werd bevestigd dat ze slijtage heeft aan de hartkleppen maar met medicatie is dat goed onder controle. Echter de diagnose hartfalen die in Spanje gesteld is en gezien de symptomen ook heel logisch leek kon de specialist niet bevestigen. Het leek meer een probleem in de longen. Daar was een rontgenfoto voor nodig en daarom vandaag terug.
Met Lydia zelf gaat het prima. Ze gaat nog steeds graag mee wandelen en is in goede conditie. Het reutelen en het schrapende wat dieper weg lijkt te komen is er nog wel. Bij de rontgen was de paraveterinair weg van Lydia omdat ze alles zo makkelijk met zich liet doen. Van drie kanten zijn haar longen op de foto gezet. Op de foto's zijn geen ernstige dingen als veel vocht of tumoren te zien, maar wel dat de longcellen het hier en daar moeilijker hebben en wat afwijken. Een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn dat ze in haar Spaanse jaren heel stoffig heeft gewoond en er irritatie is op de longen. Geen longontsteking maar wel dat ze mogelijk sneller geprikkeld is en meer moeite heeft om het slijm op te hoesten. De vochtafdrijvende medicatie werkt dus wel om de longen te helpen en wordt daarom voortgezet maar mag terug naar de gewone onderhoudsdosis. Geen ontstekingen dus geen antibiotica of andere medicatie voor de longen. Wat ik begreep moet ik haar een beetje zien als iemand met COPD en als ze dus meer problemen krijgt met slijm ophoesten dan kan ze pufjes krijgen om haar te helpen. Gezien deze nieuwe inzichten is het meest waarschijnlijke dat ze bij de adoptante een astma aanval heeft gehad.
Verder onderzoek zou bronchoscopie zijn maar dat raadde hij af. Zoals ze nu is is ze niet ziek en zal er weinig uit een dergelijk onderzoek komen. En een oudere hond onder narcose is nu eenmaal niet wenselijk. Verder zag de specialist haar hartproblematiek niet zodanig dat ze een korte levensverwachting heeft. Uiteraard is het met oudere honden nooit te zeggen. Ze kan ook plots problemen met heel andere organen krijgen. Echter zoals ze nu is zou ze gewoon nog een heel fijne tijd bij een adoptant kunnen hebben en wil ik haar wel terug ter adoptie gaan zetten. Helaas had ze altijd al moeite met alleen zijn, maar nu lijkt dat toch echt moeilijk voor haar. Daarom zou het ook zo fijn zijn als ze een plekje heeft, liefst bij 2 baasjes, want ik ben maar alleen en heb meerdere honden die aangelijnd moeten wandelen en ik kan haar niet bij alles telkens mee nemen. Wat haar nog lastiger adopteerbaar maakt is dat ze steeds vaker tijdens haar slaap urine verliest. Adoptanten willen wel een rescue maar geen rugzak en geen oudje. Laat staan eentje die een versleten lijf hebben zoals Lydia en Brown ondanks hun grote kwaliteit van leven. Ik heb heel wat oudjes gehad maar 4 honden tegelijk die regelmatig ongelukjes hebben dat nooit en dat maakt de zorg niet makkelijk erop en ik hoop dan ook van harte dat we voor Lydia en Brown nog een fijn thuis kunnen vinden. Vermoedelijk hebben ze dat nooit in hun leven gehad en het is ze nog zo gegund om ergens een gewenste huishond te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten