Hoe raar kan het soms lopen. Begin 2015 zou Kluns uit het asiel van Peter Koekebakker bij mij in opvang komen. Een grote pechvogel die al sinds 2009 in het asiel zat en inmiddels 6-7 jaar oud was maar door een verwisseling met andere lookalike hond pas jaren later ter adoptie werd gezet. Op een dag besloot hij lang genoeg in het asiel gezeten te hebben en wist te ontsnappen en rende de straat op en werd aangereden. Dat terwijl het de bedoeling was om hem in september 2013 in opvang te laten komen voor de open dag. Omdat hij teveel last nog had van zijn schouder en een lange dag waarbij mensen en kinderen je knuffelen en vermoedelijk steeds je schouder aanraken niet prettig voor hem leek is hij toen geannuleerd en kwam er een ander hondje mee. Maar ik vergat hem natuurlijk niet. Helaas was het pas ruim een jaar later zo ver en toen werd zijn vlucht steeds opgeschoven omdat adoptie honden voor opvanghonden gingen en er steeds geen vluchtplek voor hem was.
Nu kon ik in die tijd af en toe een opvanghond opgeven voor de Telegraaf voor de rubriek baasje gezocht die ze toen hadden, maar dat werd pas 3 maanden later gepubliceerd dus dan kon ik altijd nog wijzigen of zo. Zul je zien. Net Kluns doorgegeven maar Kluns zijn vlucht weer uitgesteld en Telegraaf had een annulering en zette Kluns alvast in de krant dus inene allemaal reacties voor dit lieve hondje en oei die zat dus nog in Spanje. 1 van die gezinnen bleef enthousiast en maakte het niet uit of ze nu naar Drenthe reden of naar de luchthaven. En dat Kluns door zijn schouderblessure soms wat kon manken ook niet. Kluns werd Lucky en was zo welkom! Bijna 8 jaar heeft hij genoten bij zijn gezin en eind december is hij plots overleden. Het verdriet was groot maar hun hart stond open voor een andere pechvogel.
Ze zagen langzitter Snoopy maar helaas konden ze niet helemaal aan zijn eisenlijstje voldoen dus dat werd geen match. Maar Nara bleek daar wel te kunnen passen. Dat Nara een poot mist dat maakt deze mensen totaal niet uit; Lucky liep ook met regelmaat even mank en dat maakte hem niet minder en Nara dus zeker ook niet. Het liefst hadden ze Freek er nog bij geadopteerd maar verstandiger is het om eerst alle aandacht aan Nara te gaan geven en dan over 4 maanden eventueel te gaan kijken voor een maatje. Morgen trotseren Michiel en Dirkje de storm om op huisbezoek te gaan.
Hopelijk kan ik morgen dan Nara goed nieuws geven dat ze binnenkort bezoek gaat krijgen van lieve nieuwe baasjes. Duimen jullie nog even met mij mee voor haar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten