We hadden dus 6 honden gekozen. Vooraf wel gevraagd naar opa Edu, een klein blond kaboutertje. Maar hij had gelukkig heel veel aanvragen al in Spanje. Enkel fijn dan zou hij snel door kunnen en niet nog weken moet wachten en een lange reis naar Nederland moeten maken.
Echter bij de aanvragen had Anita telkens geen goed gevoel en hij zat er nog steeds. Ze vroeg ons of opa Edu misschien toch ook naar Nederland mocht.
Wat te doen? Nog een extra hond was eigenlijk niet de bedoeling en we hadden er al 6 gekozen. Maar dit manneke heeft al zoveel door gemaakt. Achtergelaten op straat in Padul en vol klitten binnengebracht.
Een ouder manneke met staar op de oogjes, verlatingsangst en altijd koud. Hart is goed en bloeduitslagen redelijk voor zo een ouder yorkie. Hij is lief en dol op balletjes. Hij mist zijn staartje. En hij mist overduidelijk een warm liefdevol thuis. Na de keuze voor 6 jongere honden, weten dat er een klein senioren hondje zo nood heeft om met kerst weg te zijn. Ik zat toevallig met een adoptant over iets heel anders in de chat en gaf aan dat we druk bezig waren met nieuwe honden die zouden komen. Ze schreef terug dat ze benieuwd was naar welke honden. Toevallig net foto's van opa Edu op straat lopend gekregen en stuurde deze door en schreef iets dat we de vraag hadden gekregen of deze mini toch ook naar ons mocht komen omdat zijn adoptie in Spanje steeds niet doorging. Nou redding uit onverwachte hoek, want volgende ochtend nieuw bericht in de chat: Jeannette wist de oplossing: Hij gaat Buddy heten en komt op hun bed te slapen en krijgt twee Esperanza hondjes als vriendjes. Ik mag hem even knuffelen, maar hij heeft dus een gouden mandje in zicht. Dus opa Edu komt ook mee met het kersttransport😀
We hadden onlangs een leuke reactie voor Trufa, waar Trufa helaas niet past. Maar 1 van deze bodeguero's mogelijk wel. We schatten in dat Bimba daar wel eens heel gelukkig zou kunnen worden.
Lolo is wat verlegener. Broer en zus komen samen in de opvang, maar het is tijd dat deze jonge honden uitvliegen en hun eigen leven gaan beginnen. Wel ga ik observeren of ze als enig hond kunnen of juist bij een hondenmaatje geplaatst moeten worden. Bimba lijkt in theorie geschikt voor plaatsing alleen en Lolo misschien beter plaatsing bij een stabiel hondenmaatje. Ik kijk naar ze uit en we gaan ons best doen adoptieplekjes te vinden waar ze op waarde geschat worden. 
Bimba is een schat van een husky. Afkomstig uit deze hel:Eigenlijk spreekt deze video al voor zich maar het verhaal erachter is nog verdrietiger. Anita van de refugio Sierra Nevada kent een dierenarts Ana en die woont naast een finca. Ana diende drie jaar geleden al een klacht in vanwege verwaarlozing van de dieren die daar gehouden werden. Ze voerde de honden bij haar hek zo goed als ze kon. In augustus 25 was de nachtmerrie daar eindelijk voorbij toen de politie 17 honden van dit terrein in de Sierra Nevada redde. Honden die er slecht aan toe waren! Evenals paardachtigen. Er lagen ook kadavers van dieren voor wie de hulp te laat kwam. Ana vroeg Anita om de dunste en ziekste honden op te halen en zou zich zelf ook voor ze inzetten. Een organisatie die poolhonden bemiddeld kon voor de meeste honden adoptanten vinden. De 4 overgebleven honden zitten nu in de refugio. 
Bimba is een van de overlevende husky's uit de Sierra Nevada. Alle 4 de honden zijn positief op lesihmaniose, maar zij is lichamelijk al goed hersteld. Geestelijk doet zij het goed. 
De andere drie zijn veel angstiger, maar Balu en Susan zijn al aardig opgewarmd om aandacht en knuffels te ontvangen en ook Queen gaat vooruit. We hopen hen in de toekomst te helpen, maar deze maand met vroeg donker en knallen van vuurwerk is geen maand om bangere middelmaat of grotere honden in opvang te laten komen. Bimba lijkt klaar voor deze stap en we hebben al video's gezien waar ze samen met Dama over de binnenplaats van het asiel dartelt, rennend met andere hondenmaatjes. Dus deze 2 huskydames komen eerst. Overigens wil het niet zeggen dat Dama zoveel beter heeft gezeten als Bimba. Alleen is het leed van Dama nooit gezien. 
Dama zwierf in de gemeente waar ze de zwerfhondenopvang voor doen en werd in mei door de politie binnengebracht. Ze was mager, had een slechte vacht, bleek leishmaniose te hebben en jawel ook een chip. Baasjes hadden wel wat uit te leggen. Bij navraag bleek dat Dama van een stel was die een baby kreeg en Dama had doorgegeven aan een vriend. Die had slecht voor haar gezorgd en toen hij haar niet meer wilde op straat gedumpt. Haar eerste vrouwtje kwam naar het asiel en schrok van de staat waarin ze Dama terug zag. Wilde haar meenemen maar daar heeft Anita een stokje voor gestoken. Want Dama had goede zorg nodig en zou ze die dan wel krijgen? Het kostte wat overredingskracht, maar uiteindelijk werd Dama afgestaan en de chip overgezet op het asiel.
Dama werd behandeld en herstelde goed van de leish. Evengoed zat ze de hete zomer in het asiel. Toen we Anita vroegen of zij nog voorkeuren had voor honden naar Nederland vroeg ze of we konden helpen met Huskies. Want ze vindt het geen ras voor de hete Spaanse zomers in Andalusie en ziet ze liever noordelijker wonen. Dama heeft haar laatste hete zomer in Spanje doorgebracht. We gaan actieve baasjes zoeken die haar wel goed willen verzorgen en snappen wat het karakter van een husky inhoudt.
Clara is een plaatje om te zien. Een engelse setter, orange belton net als Sproet die ik 2 jaar geleden opving.
Deze lieverd zit pas sinds 1,5 maand in het asiel. Aanhankelijk en lief, onderdanig en speels met andere honden. Geen blaffer. Kortom een leuke sociale meid die op 2 jaar is geschat. 
Onbegrijpelijk maar deze beauty is uit een dodingstation gered. Nu veilig in het asiel maar ja wat is veilig? Aanvragen zat maar twijfel aan de juiste motivatie. Een hond die beter weg kan zijn, vanwege het risico op diefstal. Anita zag haar graag naar Nederland gaan. Clara slaagde met glans voor de kattentest en mag straks bij Chantal in de pleeg.
Coralina moest geopereerd en kon gelukkig in opvang bij Rafi om te herstellen. En ook zij had geluk want toen ze na een aantal weken hersteld was, werd ze geadopteerd door een jong stel in Granada. Je zou denken happy ending maar baasjes verloren kort erna beiden hun baan, moesten terug naar Malaga om bij de ouders in te wonen die geen hond in huis wilden. Ze zochten naar oplossingen maar konden geen appartement huren waar honden waren toegestaan en Coralina werd door haar verdrietige baasjes naar het asiel gebracht.
En tja dan ben je een half jaar oud en niet meer schattig pup dus niemand die je wil adopteren. 
Ze groeide en groeide en werd een sprietig pubermeisje. Deze maand werd ze 1 jaar oud. Afgelopen half jaar heeft ze er het beste van gemaakt; elke dag blij en vrolijk. Vanaf het eerste moment frank en vrij aan het spelen met haar hondenvrienden. Ze lijkt niet getreurd te hebben om haar baasjes, maar ze verdient het om gewoon ergens gewenst huishond te zijn. Ze heeft natuurlijk nog gaten in de opvoeding en mogelijk ook in haar socialisatie maar in potentie is ze zo een leuke ongecompliceerde gezinshond.
Dan met dank aan Sabine gezonde snacks bij Bellobox kunnen kopen. Het snoep was op en ze kregen nu even wat ik bij de Action had gescoord maar dat gaf bij honden jeuk en bij Brown maakt het dat ze incontinent werd. Dus ik ben erg blij weer goede gezonde snacks te kunnen uitdelen.
Daarnaast ook gewrichtspoeder voor Brown en Marion gekocht waar de bodem van in zicht was. Dank Sabine!
En dank aan Adrienne voor dit zeer goede voer van Yarrah voor de opvanghonden. Het voer is heel welkom!
Winter is niet mijn tijd van het jaar want ik ben een grote koukleum. 
Maar wat was het mooi vanochtend in het bos!
Gister kwam ik met Trufa langs de dierenarts en bedacht dat ik nog steeds een keer haar chip moest laten checken. Deze chip is voelbaar hoog in de poot en bij aankomst transport nog afgelezen dus niet dat ze de chip verloren heeft of zonder chip gereisd is. Maar nadien wilde mijn chiplezer de chip niet scannen. Mogelijk is deze door een schuiver van Trufa over de bestrating indertijd kapot gegaan. Gegokt en met Trufa naar binnen waar geen klanten op dat moment waren en de assistente kon ons al snel helpen en pakte hun chiplezers maar ook die pakten de chip niet. Dus besloten haar een 2e chip te geven om zeker te zijn dat ze een scanbare chip heeft.
Nu is Trufa erg enerzijds heel makkelijk en gehoorzaam en anderzijds schrikachtig en wantrouwig als ze situaties niet kan inschatten of druk voelt. Bij onverwacht vastpakken kan ze snappen. Qua handling dus geen makkelijke dame waar je alles mee kunt doen. Die chipreaders vond ze overduidelijk maar raar, maar de assistente was aardig en had snoepjes. Dus dat ging op zich prima. Maar een chip inbrengen moet met een dikkere naald en dat is pijnlijker dan een gewone prik. Dus gezegd ze moet dan wel snoetje om voor de zekerheid. Ik had echt mazzel want zelfs dierenarts had tijd en al die handen waren wel nodig want even chippen bleek toch wel een dingetje. Trufa wil zich losworstelen en reageert aanvallend. Over het snoetje daarom nog een muilkorfje en rustig handling zonder haast, maar evengoed moest ze heel stevig vastgehouden worden. Gelukkig nadat de chip gezet was dan heeft ze ook geen wrok en was gelukkig uit haar defensieve gedrag te halen door vriendelijk tegen haar te blijven praten. Ze mocht alles weer af en nam vriendelijk weer brokjes aan.
Maar het was voor mij wel even goed weer eens haar negatieve gedragskant te zien omdat je zo gewend bent en haar kent en je het meest voor haar voorspelbaar kunt houden. Maar een nieuw baasje kent haar niet en moet dit wel weten. Een ervaren baasje die hier niet van schrikt of bang van wordt en snapt dat Trufa soms zich gewoon niet veilig voelt en nooit geleerd heeft om steun van haar baasje te krijgen. 
Maar het is ook wel mooi zoals hier de goudsbloemen in de tuin.
Zonnig gewandeld met Trufa.
Prachtige doorkijkjes onderweg. 
En mij verbaasd over deze salamander die kennelijk nog probeerde op te warmen in het winterzonnetje. 
Het vrouwtje was de hort op. En toen zijn er in de huiskamers zomaar spontaan 4 kussens ontploft. Echt waar. Arme Guus.
Guus kijkt of ie sorry wil zeggen. Maar zoekt baasjes die snappen dat hij gewoon stress heeft als hij alleen gelaten wordt en wat te kauwen zoekt om zichzelf te kalmeren. Hij slaapt wel alleen in de huiskamer. Pakt dan als hij wakker is gewoon zijn kauwspeeltjes. Maar zo overdag het vrouwtje 2 uur weg dat was toch even teveel voor hem vandaag. 
Na regen de afgelopen dagen in de middag zon. 
Wilde gaan rusten maar besloot toch nog even extra naar buiten te gaan met Guus en de Marietjes. Zo konden Guus en Marian even spelen zonder dat Trufa en Brown alles pakken. 
Marion zat heerlijk in de zon te genieten.
Vandaag nog weer een bak winterpostelein geoogst. Morgen met rivierkreeftjes een heerlijke salade van maken. Hoewel ik al veel vakken leeg geoogst heb kan ik komende dagen nog wat laatste sla en andijvie eten die als het goed is wel tegen de eerste nachtvorst zullen kunnen. Deze drie bakken hebben echt voor verlenging moestuinseizoen gezorgd. Ik ben enthousiast en blij met deze investering en kijk uit om straks in maart weer van start te gaan. Komende maanden bedenken wat ik wil gaan zaaien. Ik heb er in ieder geval nu al veel lol maar daarnaast ook lekker en gezond eten van gehad. 
Trufa, Marian & Marion.....Ze zaten allemaal meer dan een jaar in het asiel en we konden niet begrijpen waarom.We haalden ze naar Nederland. Vandaag zijn ze hier 11 maanden in de opvang! Zouden ze hier 14 december nog steeds zijn? 
We begrepen niet dat jullie zo lang in het asiel zaten en nu begrijpen we niet dat jullie gewoon bijna een jaar in Nederland op zoek zijn naar een huisje. Trufa wel reacties maar niet de juiste. En de Marietjes gewoon helemaal geen enkele serieuze reactie in de mail in al die maanden.
Ze staan op de gouden herfstblaadjes en wachten op een gouden plekje. We geven het niet op!
Geboren in een hel huis en weggehaald nadat diverse vriendjes al gestorven waren. Je kwam naar Nederland en je hartprobleem bleek een aangeboren hartkwaal. De klok tikte door want hoelang had je nog? Maar tegenwoordig is ook voor honden zoveel meer mogelijk aan onderzoek en behandelingen en de specialisten zagen kansen voor jou. Dankzij jullie lezers van dit blog en elders konden we 2 jaar geleden in recordtijd het bedrag bijeen brengen en werd je met succes behandeld.
Je hebt nu een gewone levensverwachting en bent inmiddels al weer 1,5 jaar gelukkig bij je baasjes en je vriendje. Waar je elke dag als kadootje ziet en geniet! Binnenkort moet je onder narcose voor je gebit maar je hebt wat last van kristallen in de urine dus de dierenarts wil even nog wachten tot je weer optimaal fit bent omdat ze vanwege je hartje toch wel extra voorzichtig willen zijn. Maar verder gaat het goed met je en je doet nog dagelijks zoomies door de tuin.
Het is thans een beperkt groepje opvanghonden, maar wel drie die aangelijnd blijven en waar ik niet tegelijk mee kan lopen. Ik kan nu Lyske geplaatst is wel wat makkelijker weg en elke dag krijgen ze minimaal 1 wandeling of fiets ik een stukje met Guus en Trufa. 
Toch is het met Guus schipperen. Hij vindt de bench vreselijk en heeft dan meteen slappe ontlasting van de stress. Maar los in huis kan hij ook bij de deur springen en blaffen en kan ook van de stress dan tegen een eetkamerstoel plassen, terwijl hij verder zindelijk is. Ik probeer er voor te zorgen dat hij wel wat te kauwen heeft want anders gaat ie van stress op de verkeerde dingen kauwen. Alleen slapen gaat gelukkig wel goed. Hij wil vermoedelijk ook mee, gewoon omdat hij geen wandeling wil missen. Hopelijk melden zich snel baasjes voor hem die gewoon meermaals op de dag lekker met hem er op uit kunnen zodat hij lichamelijk en geestelijk goed aan zijn trekken komt en dan na een wandeling gaat slapen als het baasje boodschappen gaat doen.
Brown en Trufa zijn wat dat betreft zo ontzettend makkelijk met alleen thuis blijven. Daar bof ik weer mee. 
Het is prachtig herfstweer. Op 1 plek komen we langs grote witte paddestoelen.
Een wandelplek waar Marion en ik gelukkig ook makkelijk uit de voeten kunnen. 
En die me zelfs een heel leuke foto van de meiden samen opleverde!!! 
De buren hadden er de vaart in en zijn zondag verder gegaan en mijn buurvrouw vanochtend nog. Gevolg is dat ik vandaag dit zag toen ik thuis kwam van de ochtendwandeling met de Ranjaclub. Onherkenbaar zo netjes!!!!! Zo blij mee. 
Ik heb zondag de laatste tomaten geplukt. Kijken of ze met hulp van de appel nog afrijpen. Anders wil mijn moeder ze wel hebben voor chutney. De tomatenplanten zelf zijn gerooid en zo wordt de kas onderhand ook leger. Wel gaan de peperplanten nog door. Ik heb genoeg pepers oogst maar laat de planten nog even staan zodat de overgebleven pepers nog rood kunnen worden en probeer er dan gewoon andere mensen nog blij mee te maken. Later deze maand zal ik die planten ook rooien en dan is de kas weer leeg. Ook de tafelbakken zullen deze maand op de palmkool na leeg raken maar op dit moment eet ik nog steeds dagelijks sla uit deze nieuwe bakken. En dat in november! En deze week kan ik weer spinazie plukken zag ik. Verder staat er weinig meer in de moestuin, maar vandaag nog wel snijbiet gegeten, want dat is een plant die meest ook tot de vorst doorgaat.
