de Ranjaclub

Vanochtend eerst met de kleintjes even op pad geweest.  Je ziet toch wat onbalans in de roedel. Droopy is gewoon gewoon. Phuc is thuis wat van slag maar tijdens de wandeling gewoon. Whoopi die zich nergens iets van aan leek te trekken die liep best ver voor me uit te fourageren, juist op de manier van Bieke. Heel gek want Whoopi heb ik ook wel eens alleen mee en dat doet ze normaal nooit, daar struikel je normaal juist over. Mamba zie je telkens stilstaan en dan vooruit en achteruit turen alsof ze hoopt Bieke te zien. Of ze loopt in mijn knieholte.
Zelf ben ik nog wat doelloos en komt er nog weinig uit mijn handen. Ik hoop komende dagen mijn ritme te hervinden. 
Bieke ligt nog steeds lekker in haar mandje. Mijn ouders zijn geweest en mijn vader heeft al een gat gegraven in de boomgaard op een mooi uitzichtplekje voor Bieke. Ik kan echter de stap nog niet nemen om haar te begraven. Ik denk dat Phuc en Mamba het niet meer nodig hebben maar ik heb zelf die rust niet. Gister had ik toch steeds weer dat ongeloof van is ze echt overleden. Inmiddels is dat aan het bezinken en komt het besef van definitief afscheid. Maar ik denk dat ik gewoon nog even dat extra dagje nodig heb en dan morgen in alle rust haar kan begraven.
Mijn moeder had ondertussen nog even met Luca een uur door het bos gewandeld. Ze had zalig gewandeld en ondanks het tijdstip slechts 2 joggers en 1 wandelaar gezien. Je zou in de naochtend in het weekend toch veel meer wandelaars verwachten. Juist mensen met honden. Er is een grote wijk naast het bos gelegen. Maar goed lekker rustig wandelen dus. Ze heeft over allemaal kleine paadjes gedwaald en was meer dan een uur weg. Luca dus ook blij en tevreden.

De mooie fotobewerkingen zijn van Ingrid. Het is fijn om Bieke weer even van voor haar ziek zijn te zien. Blij en opgewekt zoals ik haar wil herinneren. Iedereen die reageert via het blog, de mail of op andere manieren; Ik lees alles en moet dan vaak weer snotteren maar al jullie berichtjes en lieve woorden doen me zo goed!