Bieke de Bij

Vanochtend kon Luca naar mijn ouders. Dat was fijn. Mijn vader was wel in de middag weg maar mijn moeder kan gelukkig ook met hem lopen. Vervolgens gebeld en het fijne nieuws gekregen dat ik Bieke mocht halen. Bedoeling was namiddag maar omdat ik geen vervoer had en het weer slecht was kon het na wat overleg gelukkig ook in het middaguur zodat ik zelf kon rijden.
Lekker in de zon in de sneeuw gewandeld met de kleintjes. Ik merk niets van dat die aan de keukenrol gezeten hebben die zijn levendig en wel en waar die prop gebleven is blijft een mysterie waar ik me maar niet meer druk om probeer te maken. Leuk om te zien hoe Droopy nu ook de routes en de routine gaat herkennen en blij om de auto heenloopt bij terugkomst. Daarna wilde ik gaan dweilen maar dat redde ik niet meer want ik wilde op tijd vertrekken naar Wilhelminaoord om Bieke te halen. Na 2 dorpen werd het echter groener en was de sneeuw natte prut of weg. Nabij Frederiksoord inene natte sneeuwbui maar aangekomen was het gelukkig droog.
Binnen blij personeel want Bieke, nu ze weer op haar pootjes kan staan, had duidelijk laten zien hoe vrolijk en innemend ze is en ze maakt graag contact met mensen en had duidelijk wel wat harten veroverd. Ze waren de vrijdag serieus bang dat ze zou overlijden en dan nu zoveel beter. Ik mocht Bieke vrij snel zien en daar stond ze met haar pootjes tegen het kennelgaas. Ze probeerde te blaffen maar ze heeft waarschijnlijk slokdarmverlamming ook gehad en haar stembanden doen het ook nog niet goed dus ze kan nog weinig geluid maken. Maar het was overduidelijk ze was blij om me te zien. Plus dat ze er gewoon uit wilde. Ze loopt nog heel grappig omdat ze nog niet de juiste aansturing heeft maar ze ging lekker op verkenning uit door de ruimtes. Bieke betekent bijtje en zo is ze ook. Ze zoemde rond, stak haar neus in alle tassen, zei iedereen die ze tegen kwam gedag en kwam regelmatig even enthousiast naar me toe om te kennen te geven dat ze heel blij was dat ik er was. Ik heb haar dus wel tot moes geknuffeld want ik had zo over haar in gezeten. Haar oortjes waren nog niet in attente stand maar ze liet wel zien wat voor karakter ze heeft. Nog even met dokter praten en uitleg krijgen en medicatie en voeding bespreken. En dan met alle spulletjes (ze hadden notabene het mandje en kleedje nog helemaal gewassen voor ons, terwijl ik verwachtte dat het waarschijnlijk zou zijn weggegooid) en hondje naar de auto. Bieke voorin gezet op bijrijdersstoel waar ze met haar autotuigje aan de gordel vastzit. Ik stap in en ze kijkt me aan met haar oortjes naar voren (wat ze al die tijd nog niet gedaan had) en echt zo van kom op. Geen idee of het kom op laten we naar huis gaan was of kom op ik wil nu snoep uit de snoepjes doos. Snoep hadden we niet mee en mag ze ook niet dus maar naar huis gereden. Ze had wat moeite met lighouding te vinden in het begin maar leek heel tevreden. Thuis voor de garagedeur wilde ze eruit want ze had door waar ze was. Helaas ze zit vast en moet even wachten tot we in de garage staan. Blij liep ze de tuin door. Plasje doen. Alles nasnuffelen of het nog wel hetzelfde is. Ik dacht ik pak snel de camera en maak een foto voor jullie. Bieke had niet zo zin in poseren en liep weg en leek ook te moeten poepen. Oeps en even opzij duiken met flitssnelheid achter een merel aan de struiken in. Pff Bieke je moet rustig blijven van de dokter! Daarna liep ze helemaal het weitje op, zie filmpje
en moest inderdaad poepen. Dat heb ik ook op film en foto maar zal ik hier niet plaatsen. Wel is het fijn te zien dat ze haar balans kan houden en hoewel nog wat zacht was de ontlasting redelijk. Erna kwam ze gelukkig mee naar binnen. Ze wilde al mijn schoenen uittrekken. Nee meiske je hoeft nu niet te werken. En liep vervolgens te seinen naar de snoepjes kast met kluiven en gedroogde pens. Helaas Bieke, mee genomen en Whoopi vrijgelaten die rustig even ruikt maar niet echt interesse heeft. Bieke op slaapkamer en de andere hondjes eerst los en die mee de tuin in genomen. Bieke had niet veel stem maar deed haar best om duidelijk te maken dat ze mij nu niet weer uit het oog wilde verliezen dus ik hoorde haar buiten. Arme Bieke. Terug binnen even de honden verdeeld en Bieke mee de keuken in. Kuipje recovery geopend en ze leek hongerig en na 2 happen keek ze me aan van "nee he, die recovery komt nu mijn neus uit". Tja gekeken wat ik nog had. Ze mag op zich wel vers vleesvoeding maar niet alles en juist liever geen rund maar ik had wat Tinlo eend van Droopy en dat was haphaphap op en ze wilde daar meer van. Nog wat gegeven gemengd met de recovery maar ik wilde niet teveel geven. Bij de dierenarts at ze wel maar niet zoveel en haar maag en darmen moeten ook herstellen.
Daarna 1 voor 1 de hondjes erbij. Gelukkig was Bieke uitgezoemd en nam ze gewoon weer haar rust en ging lekker liggen in een mandje. Wel hield ze me in de gaten als ik heen en weer liep maar ze liep me minder na. Met rusten besloot ze erbij te komen op de slaapkamer. Ik heb haar platgeknuffeld en ze leek gelukkig om bij me in de buurt te zijn. Toen ze in slaap viel had ze wel heftige dromen die vast niet leuk waren. Hand op haar lijfje en dan zeggen "het is maar een droom" en dan ontspande ze weer en uiteindelijk viel ze heerlijk in slaap en deed zelfs poging met haar pootjes in de lucht te liggen. Ze zal geestelijk ook best veel te verwerken hebben. Het is niet niets als je inene totaal hulpeloos bent geraakt.
Ze heeft braaf haar middagmedicatie met medicijnen genomen. Was heel blij mijn vader te zien en vond het jammer dat ze geen snoep mocht dus nog maar een paar hapjes voer als troost zodat zij idee had dat ze ook wat kreeg. Daarna in bench gezet en zo kennis gemaakt met Luca die al snel zijn energie/interesse kwijt was en sindsdien ligt alles hier weer rustig in huis zodat er ook rust is voor Bieke.
Bieke mocht namelijk naar huis omdat ze de medicatie nu via haar bek kan innemen en geen infuus meer hoeft. Ze mocht dus niet naar huis omdat ze beter is. Beter dat is ze nog lang niet maar het idee is dat ze in haar vertrouwde omgeving eerder kan herstellen. Ze zal nog niet mee kunnen wandelen en nog lang op medicatie staan. Er is geen diagnose maar de medicatie werkt duidelijk. Als het slechter gaat moet ik direct bellen maar ik hoop van harte dat ze gewoon lekker vooruit blijft gaan en helemaal zal herstellen. Het is zo genieten om haar weer blij te zien.