Amira is eind september in opvang gekomen en werd na 2 maanden geadopteerd. Een oudere sharpei die echter lekker meewandelde en naar verwachting nog wel een jaartje of langer mee zou kunnen. Ze deed het ook super en genoot van lange wandelingen en van het liggen op comfortabele plekjes.
Onlangs was ze wat minder en ze stond al op een kuurtje en het was wel duidelijk dat het minder goed ging. Volgende week dinsdag wilden ze nog kijken of het wegnemen van de laatste kiezen in haar bek nog zou helpen. Maar toen het vrouwtje donderdag eventjes weg was, stonden er twee honden te blaffen bij thuiskomst bij het raam. Vrouwtje had direct door dat het niet klopte. Amira lag lekker in haar mandje opgekruld maar bleek inderdaad overleden. Wel een prachtige dood zo in haar slaap weggegleden. Maar waar we bij sommige senioren grappen dat ze niet dood te krijgen zijn/waren (Psikus, Trompa, Whoopi) is het bij Amira gewoon echt veel te kort.
Ze had het zo heerlijk en wat hadden we haar en de adoptanten heel veel meer en langer gegund. Maar soms heb je het niet in de hand. Ze was zeer geliefd en paste super in hun roedeltje. Rust zacht Amira!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten