Vandaag is het twee jaar geleden dat Zani hier samen met Kito in de opvang kwam. Zo vol stress. Waar Kito snel meebewoog in het nieuwe ritme had Zani het moeilijk om te begrijpen hoe ze in een korte periode alles wat vertrouwd was kwijt raakte; Roedel, vrouwtje, huis en aandacht. Kito was haar houvast. Wel kon ze het na jaren met de tuin doen al snel waarderen om in bos en veld te wandelen.Verdrietig genoeg is Kito een maand geleden overleden, maar vandaag hadden Zani en ik een quality time dagje.Zo maakten we samen een lange wandeling. Tijdens het bramen plukken in stilte een goed gesprek gehad met Zani. Uitkomst van het gesprek; we gaan geen ander huisje meer zoeken. Zani is thuis!Ik vang al 19 jaar op en zeker bij bv oudjes en langzitters krijg je vaak genoeg de opmerking dat ik een bepaalde hond moet houden. "Je moet die hond niet meer wegdoen" is het dan. Maar het is geen "wegdoen". Dat is niet de juiste omschrijving van het opvangvrouwtje zijn met hart en ziel. Niet het doel waar je naar toewerkt. De insteek is het dier juist te helpen door een opstapje te vormen naar een ander blijvend thuis. Zodat ik daarna weer andere honden kan helpen met opvang. Recent weer van verschillende kanten goed bedoelde opmerkingen dat ik bepaalde honden zou moeten houden. Het ging om Brown, om de Marietjes en om Lyske. Opvallend genoeg na overlijden Kito niemand die wat zei over Zani. Terwijl de keren dat een hond een opvangblijver werd ik naar de hond zelf keek. Wat heeft die nodig. Ik vond het eigenlijk sneu dat niemand zag hoe moeilijk het inmiddels voor Zani zou zijn om nog elders een nieuwe start te maken. Terwijl Brown (die natuurlijk na bijna 3 jaar opvang het spannend zal vinden en zal moeten wennen elders) het heerlijk zou vinden om ergens te wonen waar ze alle aandacht krijgt en ze makkelijker mee kan draaien in een ritme met wandelingen en baasjes enkel zorg voor haar hebben en niet het bewerkelijke van de zorg voor Brown in een grote roedel. Dus ja juist omdat ik van Brown houd blijf ik verder zoeken naar dat plekje voor haar. Maar Zani dat is een ander verhaal en inene nu zo anders geworden na het plotse heengaan van Kito.Onlangs nog wel bezig geweest met bandana foto's van Zani en aan het rommelen met een nieuwe tekst, maar het voelde gewoon niet meer goed. Zani mist de rituelen en de steun Kito, het vertrouwde. Niet zo zeer Kito zelf. Afgelopen jaren is ze toch wel een grote steun geweest voor de kleinere honden. Een baken waar ze graag tegenaan kruipen. Zani heeft nooit ruzie in de roedel en houdt zich afzijdig bij conflicten. Bij bezoek vriendelijk al is het geen aanhankelijk knuffeltje maar wel dat ze er rustig bij loopt wat sommige bangere voorzichtigere honden toch kan helpen.Zoals Dirkje schreef in de app: Toch een stil hulpje op de achtergrond dus. Ik vind haar lief. Goed dat ze kan blijven in wat voor haar fijn, veilig en vertrouwd is. En ik houd van die bescheiden typetjes.Dus een definitief welkom bij de Ranjaclub voor Zani!
Vandaag is het twee jaar geleden dat Zani hier samen met Kito in de opvang kwam. Zo vol stress. Waar Kito snel meebewoog in het nieuwe ritme had Zani het moeilijk om te begrijpen hoe ze in een korte periode alles wat vertrouwd was kwijt raakte; Roedel, vrouwtje, huis en aandacht. Kito was haar houvast. Wel kon ze het na jaren met de tuin doen al snel waarderen om in bos en veld te wandelen.
Verdrietig genoeg is Kito een maand geleden overleden, maar vandaag hadden Zani en ik een quality time dagje.
Zo maakten we samen een lange wandeling. Tijdens het bramen plukken in stilte een goed gesprek gehad met Zani. Uitkomst van het gesprek; we gaan geen ander huisje meer zoeken. Zani is thuis!
Ik vang al 19 jaar op en zeker bij bv oudjes en langzitters krijg je vaak genoeg de opmerking dat ik een bepaalde hond moet houden. "Je moet die hond niet meer wegdoen" is het dan. Maar het is geen "wegdoen". Dat is niet de juiste omschrijving van het opvangvrouwtje zijn met hart en ziel. Niet het doel waar je naar toewerkt. De insteek is het dier juist te helpen door een opstapje te vormen naar een ander blijvend thuis. Zodat ik daarna weer andere honden kan helpen met opvang. Recent weer van verschillende kanten goed bedoelde opmerkingen dat ik bepaalde honden zou moeten houden. Het ging om Brown, om de Marietjes en om Lyske. Opvallend genoeg na overlijden Kito niemand die wat zei over Zani. Terwijl de keren dat een hond een opvangblijver werd ik naar de hond zelf keek. Wat heeft die nodig. Ik vond het eigenlijk sneu dat niemand zag hoe moeilijk het inmiddels voor Zani zou zijn om nog elders een nieuwe start te maken. Terwijl Brown (die natuurlijk na bijna 3 jaar opvang het spannend zal vinden en zal moeten wennen elders) het heerlijk zou vinden om ergens te wonen waar ze alle aandacht krijgt en ze makkelijker mee kan draaien in een ritme met wandelingen en baasjes enkel zorg voor haar hebben en niet het bewerkelijke van de zorg voor Brown in een grote roedel. Dus ja juist omdat ik van Brown houd blijf ik verder zoeken naar dat plekje voor haar. Maar Zani dat is een ander verhaal en inene nu zo anders geworden na het plotse heengaan van Kito.
Onlangs nog wel bezig geweest met bandana foto's van Zani en aan het rommelen met een nieuwe tekst, maar het voelde gewoon niet meer goed. Zani mist de rituelen en de steun Kito, het vertrouwde. Niet zo zeer Kito zelf. Afgelopen jaren is ze toch wel een grote steun geweest voor de kleinere honden. Een baken waar ze graag tegenaan kruipen. Zani heeft nooit ruzie in de roedel en houdt zich afzijdig bij conflicten. Bij bezoek vriendelijk al is het geen aanhankelijk knuffeltje maar wel dat ze er rustig bij loopt wat sommige bangere voorzichtigere honden toch kan helpen.
Zoals Dirkje schreef in de app: Toch een stil hulpje op de achtergrond dus. Ik vind haar lief. Goed dat ze kan blijven in wat voor haar fijn, veilig en vertrouwd is. En ik houd van die bescheiden typetjes.
Dus een definitief welkom bij de Ranjaclub voor Zani!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten