Even voorstellen de calendargirls de Marietjes

Het kerstverhaal van de Marietjes.Het is bijna kerst en ongetwijfeld kennen jullie het kerstverhaal. Maria die nergens welkom was en in de stal moest slapen en zelfs haar kind daar ter wereld bracht. Is Maria Marion hetzelfde overkomen? Bracht ze haar kind Marian daar in die stal ter wereld? Of hadden ze ooit een ander thuis en werden ze later in hun leven in de stal gezet. We weten het niet.Een geitenhouder stierf. Zijn geiten hadden waarde en werden verkocht. De Marietjes bleven achter in de lege stal zonder eten. Zij hadden geen waarde en men was onverschillig hoe het hun zou vergaan. Gelukkig was er iemand die er achter kwam dat de dametjes daar zonder enige zorg zaten en die persoon heeft net op tijd geholpen. Verzwakt en ondervoed kwamen ze in het asiel waar ze stro poepten en afval kotsten, wat ze gegeten hadden om hun honger te stillen.Waarom deze kleine gezelschapshondjes al die jaren in de stal leefden is onduidelijk. Vast niet voor het waken, vast niet om de geiten te hoeden en vast niet om muizen te jagen. Het zijn gewoon lieve gezelschapshondjes. Kennelijk wist de geitenboer niet waar ze te laten en heeft ie ze ooit daar neer geplant. Waarom zal wel altijd een raadsel blijven. Ondanks de ontberingen voor en al helemaal na zijn dood is zijn dood uiteindelijk ook een nieuwe start geweest voor de meisjes. Hun wereldje in de stal was klein en nu in het asiel ook nog steeds klein. Maar ze kregen zorg en hoewel er altijd tijd tekort aan handen is, voelden ze liefde in het asiel. Vrijwilligster Rafi is gek op ze. Als ze het asiel binnenkomt dan komen ze aangerend en wordt er eerst even geknuffeld.Wandelen kennen ze niet maar omdat ze als voorbereiding op de fotoshoot voor de kalender toch even aan de lijn zouden moeten werd er de week er voor geoefend en deden ze het wonderbaarlijk goed. Tijdens de fotoshoot hebben ze echt hun best gedaan ondanks dat alles nieuw en vreemd was.De Marietjes zijn sinds zomer 23 in het asiel. Vorig jaar oktober stonden ze al bovenaan mijn lijstje maar het was gewoon niet verstandig. We lieten wel Lydia komen die het ook zo nodig had. Nu is het een jaar later en Lydia vond onlangs een gouden mandje. Minder honden in de roedel maar wel nog steeds 4 moeilijk te plaatsen langzitters. En deze lieffies zouden ook wel eens langer kunnen zitten dus hun laten komen was niet verstandig. We kozen drie andere honden. Drie honden die het ook hard nodig hebben.Maar wat is kerst als de Marietjes voor de 2e keer met kerst in het asiel zouden zitten? Ik kon er niet van slapen. Ik wilde zo graag ze helpen. Gelukkig heb ik in Dirkje een medestander als het gaat om aan het einde van het jaar ook wat onverstandige beslissingen te nemen vanuit het hart😄😊. Zij dacht er net zo over. Esperanza gaat niet voor de mooie aantrekkelijke honden maar voor de zieltjes die het nodig hebben. De Marietjes zijn de honden waar de stichting voor is opgericht. Hoop voor Honden zoals Marion en Marian. Ze komen naar hier en wat kijk ik ontzettend naar ze uit! Ze zullen moeten wennen want het is een ingrijpende verandering in hun leven maar weer een stap vooruit. Ik denk dat ze grote potentie hebben om te leren om huishondjes te worden en aan de lijn te leren lopen. Met hun komst hier is het pas echt kerst. Ze zijn zo welkom! Terwijl ik dit schrijf volg ik de transport app. Er is vertraging maar naar verwachting zijn ze over een half uur bij het overdrachtspunt. Anita en Rafi van het asiel zijn al op weg met de honden. Voor hen ook weer een moeilijk afscheid. Drie honden zaten er immers al meer dan een jaar. Voor ons straks de zware verantwoording om voor hun rescues hier zo goed mogelijk te verzorgen en de best mogelijke mandjes te vinden. We zijn de refugio dankbaar dat ze ons telkens weer hun dierbare lieverds toevertrouwen.