de Ranjaclub

 

In maart schreef ik er al over dat het met Smokie niet goed ging. Twee weken geleden ging hij opnieuw een dip in. Hyper overdag met veel onrust, extreem waaks alle deuren openend naar buiten en met haren op de rug in de tuin staan en constateren dat er niets is. Heel veel plassen in huis. Blij als altijd als je mee mocht wandelen of mee naast de fiets maar je sprankelde niet meer. Je rende soms toch even speels met de honden in de tuin om na een paar meter moe te stoppen. In de middag ging het kaarsje dan uit en in de avond lag je met een gekwelde blik van vermoeidheid in je mand en reageerde totaal niet meer als de roedel aansloeg op een voorbijganger. Ook op de laatste 2 Smokie dagen bij mijn ouders waar je zo graag was en als hond alleen alle rust had, was het overduidelijk voor mijn ouders dat je niet lekker in je vel zat. Tijdens de wandelingen liep je tegen het been van mijn vader geplakt en ook de mensen in de buurt merkten op dat je in plaats van stralend blij, nu sneu meesjokte als een oude hond die op was en vroegen mijn ouders wat er met je was. Afgelopen dagen ben je heel hard achteruit gegaan. Ook overdag stond je er doodmoe bij met hangende oren. Kwijlend met een uitgebluste blik in je ogen. Twee weken geleden dacht ik nog hoe kan ik ooit beslissen dat het voor jou geen kwaliteit van leven meer is maar gister keek je mij aan en wist ik dat ik de beslissing kon nemen. Moest nemen... je wilde zo graag maar het lukte je gewoon niet meer. Je was zo moe, je had die eeuwige rust nodig. Vanochtend vroeg is de dierenarts meteen gekomen en heeft je die rust gegeven. 

Mijn maatje. Je hebt me je trouw en je vertrouwen gegeven. 

Dag grote reus, ik mis je zo! 

xxx Maureen